Er zijn zo van die mensen die je je altijd herinnert, ook al ken je ze niet zo goed of heb je die persoon slechts één of twee keer ontmoet. Zo’n man was Luk van Riel, mede-oprichter van vzw Knalselder, opvoeder bij Oostrem, maar ook vader, broer en vriend van velen. Op 21 januari jongstleden moesten we van hem afscheid nemen. Luk werd slechts 62 jaar. Hij zal gemist worden.
Luk Van Riel werd geboren in Turnhout op 11 augustus 1962 en overleden in Leuven op 21 januari. Hij kwam in het ziekenhuis terecht na een ongelukkige val van de trap. Daar werd door de artsen onherstelbare schade vastgesteld. Nog diezelfde dag viel het zware verdict. Bij zijn familie en vrienden komt het plotse verlies van Luk van Riel erg hard aan. Maar het verdriet gaat veel verder dan dat. Luk was namelijk een geëngageerd man in de maatschappij. Dat bleef hij zelfs na zijn onverwachte overlijden want zijn lichaam werd volgens zijn eigen wens geschonken aan de wetenschap.
Luk was begeleider bij De Schoppe, Benedictushoeve. Wij verliezen met Luk niet alleen een zeer goede opvoeder en collega, maar ook een vriend. Hij zette zich grenzeloos in en antwoordde op elke vraag met een volmondig ‘ja’. Hij was zeer gekend, én geliefd, en hield er een zeer grote vriendenkring op na. Onze verslagenheid is groot. Namens de directie van Oostrem bieden we onze oprechte deelneming aan na dit grote verlies.
Ook bij vzw Knalselder, de organisatie achter de Wijgmaalse Feesten, erg veel verdriet: “Met grote verslagenheid vernamen we het plotse overlijden van één van onze ‘founding fathers’. Luk stond mee aan de wieg van onze Wijgmaalse Feesten en was na al die jaren nog steeds een betrokken medewerker. Elk jaar van de partij, met blauwe knalselder-zonnebril op het gezicht of ergens in de wilde haren. Luk was van vele markten thuis: medailles aan kindjes uitdelen, de lopers op de fiets begeleiden…maar vooral ook steeds te vinden voor, achter en soms op het podium. Luk had een grote passie voor muziek én voor verbondenheid tussen mensen. Daar ging hij altijd voor. We willen Luk bedanken voor al het harde werk in al die jaren en voor het podium dat hij bood aan jong talent uit het dorp. Luk, merci ook voor je zachte en rustige aanpak en voor je aanwezigheid in onze levens. Je zal gemist worden…”
De verslagenheid en het verdriet treft ons allemaal. We ervaren een zeer grote leegte en rouwen, elk op onze eigen manier. De rouw voelt heel rauw aan. Wij hopen dat jullie bij elkaar steun vinden en samen met dit grote verlies kunnen omgaan. Om het met de woorden van Dirk De Wachter te zeggen: ‘Verdriet moet niet genezen worden’.”
We zullen je missen, Luk.
